27 kwietnia 2017 roku ok. 3 godziny lekcyjnej – czyli w granicach godziny 10.00 rozpoczęło się
w naszej szkole kolejne wspaniałe wydarzenie. Mianowicie my – uczniowie mieliśmy okazję, by nieco zaspokoić nasze humanistyczne potrzeby – a dokładniej, to uczestniczyć w warsztatach filmowych prowadzonych przez Panią Alicję Ignaczak. Otrzymaliśmy teczki ucznia w kolorze białym lub czerwonym, w których znajdowała się ankieta oraz zakładka. Prowadząca jest świeżo upieczoną filmoznawczynią – w swym fachu bardzo dobrą. Mimo tego (co ciekawe), z jej opowieści można śmiało wywnioskować, że łatwiej byłoby powiedzieć, czym się jeszcze w życiu nie zajmowała, niż wymienić rzeczy, których się podjęła. Całą tą akcję możemy zawdzięczać Pani Bożenie Ferkaluk, która sama „dostarczyła” nam prowadzącą. Jeszcze raz dziękujemy!
Cała ta akcja zaczęła się oczywiście od przedstawienia się naszej filmoznawczyni – już od pierwszych wypowiedzianych słów pokazała, że jest ciepłą i pozytywną kobietą i uświadomiła nam, że to co właśnie robi, czyni nie dlatego, że musi, lecz z pasji (i z pasją). Udowodniła tym samym już na wstępie, że można pracować – i cieszyć się tym (brać pieniądze, za coś, co się kocha – nie powiem, kuszące…). Po tym Pani Alicja zaznajomiła nas z różnymi terminami, bez których poważna rozmowa o filmach staje się uboga, niczym „Mateczka Rosja w latach 40”. Dowiedzieliśmy się między innymi o rodzajach planów, czy pracy kamerz… przepraszam, operatora kamery (po warsztatach wiemy, że operator nazywany kamerzystą czuje się zwyczajnie urażony...). Oczywiście całe warsztaty nie były przeprowadzane „na sucho” – mieliśmy zapewnione widowiska złożone z kultowych scen jak np.
„I want to dance” z „Pulp Fiction”.
W końcu jesteśmy świadomi, dlaczego są tak popularne, kochane, a także często wspominane
i cytowane w najróżniejszy sposób – cieszy fakt, że wreszcie wytłumaczenie fenomenu takiej scenki nie będzie sprowadzało się do „No, bo jest fajna…” – teraz można użyć nieco głębszego opisu, jak dla przykładu ująć sposób prowadzenia dialogów, gestykulację, pracę kamery etc. Wracając do tego, co szczególnie nas urzekło – warsztaty były poprowadzone na przysłowiowym „luziku”. Pani nie starała się „błyskać” tym, co wie, a co dla nas jest niezrozumiałe – wszystko nam tłumaczyła, ale jak dobra kumpela. Nie starała się wprowadzać sztucznego, ultramegaformalnego nastroju – co bardzo raduje, gdyż w tych czasach często wszystko musi być perfekcyjne, dorosłe i brak nam tego „chilloutu”.
Poznaliśmy również etapy powstawania filmu, różne techniki filmowe, którymi byliśmy zaskoczeni. Dzięki tym wszystkim informacjom będziemy inaczej postrzegać filmy tzn. bardziej zwracać uwagę
na poszczególne gatunki oraz jak ten film został nakręcony, co w nim zostało zawarte, a czego brakuje lub jakie techniki zostały zastosowane. Przy powstawaniu filmu istotną rzeczą są zdjęcia. Dowiedzieliśmy się, że każda fotografia ma odpowiednią nazwę w zależności od obszaru i rzeczy zamieszczonych na nim np. krajobrazowe, portretowe itp.
Spotkanie trwało 3 godziny, ale naszym skromnym zdaniem to za mało, gdyż pod koniec mieliśmy dużo pytań, ale nie starczyło na wszystkie czasu. Pomimo tego dowiedzieliśmy się wielu ciekawych rzeczy i dzięki temu jesteśmy bogatsi o nową wiedzę dotyczącą filmów. Bardzo podobały nam się te warsztaty. Mamy nadzieję, że jeszcze kiedyś spotkamy się z Panią, być może na Festiwalu Filmowym, który sama zorganizuje, bo to jedno z jej największych marzeń. Całym sercem życzymy powodzenia!
Natalia Burdzińska i Hubert Suda
